Here’s to life! #22

Pas vroeg iemand: wanneer ben jij jarig? De zomer kan mij nooit lang genoeg duren (september) en ik VIER het leven (4). Dat doe ik iedere dag. Dingen zijn niet vanzelfsprekend. Het leven is een aaneenschakeling van wonderen. Veerkracht en incasseringsvermogen houden je in het huidige moment bij traumatische ervaringen. We kunnen als mensen zoveel hebben, zoveel verdragen. We kunnen zoveel verder gaan dan we zelf denken. Een onuitputtelijke gretigheid om grenzen te blijven verleggen is het beste medicijn bij welke tegenslag dan ook. Mensen vallen om. Maar ze laten zich niet uit het veld slaan. Ze staan weer op. Om de mooiste versie van zichzelf te creëren. Het intrinsieke besluit om telkens weer op te staan getuigt van een vitale geest. Ook als je fysieke hinder ondervindt. Je kan niet naar het licht zonder je schaduw mee te nemen.

Vandaag vier ik mijn tweede verjaardag. 22 jaar geleden reed ik tegen een boom. Met ongeveer 90 km per uur. Op 15 maart vier ik het leven. Extra. Omdat ik weet dat het elk moment gedaan kan zijn. Exact op de datum. Niet op een andere dag omdat dat ‘beter uitkomt’. Als je weet wat echt belangrijk is dan denk je daar niet over na. Je denkt niet in vorm of vult niet in dat de zondag ‘beter uitkomt’. Het is. Als het 15 maart is. Vier je het vandaag met me mee? Want het is feest!

Gelukkig heb ik het ongeluk nooit geankerd aan autorijden of deelnemen aan het verkeer. Toen ik weer mocht en kon rijden heb ik geen last of herbelevingen gekend. Ik kan zelfs weer bij Twan achterop de motor (dat kon vroeger niet door het gewicht van de helm en mijn crappy evenwicht). Ik hou zelfs enorm van autorijden. Het geeft me een gevoel van autonomie, vrijheid en mogelijkheden. Als we op vakantie gaan dan begint het al als we de oprit afrijden. En ik ben nog altijd dol op onze Volvo V70. Het Volvomeisje is gebleven. (Ik zat destijds in mijn Volvo Amazon uit 1967). Ik heb wel moeite gehad met het wrak wat bij mijn ouders in het bakhuis stond. De auto was total loss door een scheef chassis. Iets wat de ANWB man maar niet kon verkroppen. Omdat een Amazon nog altijd een gewilde oldtimer is hebben we de auto in onderdelen verkocht. Hij stond onder een zeil. Praktisch onzichtbaar, maar toch. Ik wist dat ie er stond. Het wrak werd steeds kleiner tot het er niet meer stond. Dat voelde dan ook weer raar, om afscheid te nemen van de vorm onder dat zeil. Maar het heeft me ook geholpen als metafoor. Dingen veranderen. En je bent elk moment weer onderdeel van een nieuwe situatie.

En zo prakkiseer ik jaarlijks over die tijd. Over de invloed die het op me gehad heeft en soms nog steeds heeft. Maar ik identificeer mezelf niet meer met die jonge vrouw in die auto. Ik was het, absoluut, maar ik ben haar niet meer. Het is een half leven geleden. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. En ik probeer nog elke dag de mooiste versie van mezelf te creëren. Bewust. Met al mijn aardig- en eigenaardigheden. Het feit dat ik dat kan en mag zorgt ervoor dat ik het doe. Dat ik het wíl doen. All changes come through action.

Wees verliefd, wees verliefd op het leven. Deel je dromen en je wensen. Gun jezelf de wereld. Ze ligt aan je voeten. Strik erom.

Gezondheid!

Babz.